سوتخانا ئىشىكى ئۇچۇق ئىدى. مانا بۇ سوتنى ھەقىقى ئۇچۇق سوت دېيىشكە بولاتتى. ئۇ سوتخانا ئىچىگە كىرىپ ھەيران قالغىنىچە تۇرۇپ قالدى: كۆز ئالدىدا كەڭ كەتكەن بىر مەيدان، نە تۆت تەرەپتە تېمى، نە دەرىزىسى يوق؛ ھەتتا سودىيە ئۈستىلىمۇ، جاۋاپكارلار تۇرىدىغان، ئادۇكاتلار ئولتۇرىدىغان…
بەزىدە شۇندا ھۇرۇن بولۇپ قالىمەن، ھېچنىمە خوشياقمايدۇ. شۇنداق ۋاقىتلاردا خىيال قۇشلۇرۇمنى نەلەرگىدۇ قويۇپ بىرىمەن، ئۇچسۇن، تەپەككۇر قىلسۇن دېگۈم كېلىدۇ. خىياللىرىم بەزىدە تەسەۋۋۇر قوينىغا بىلىقچى قۇشلاردەك شۇڭغۇپ كىتىدۇ لېكىن قۇرۇق قول قايتىپ چىقىدۇ. بىر نەرسىلەرنى يېزىپ باققۇم كېلىدۇ، يازغانلىرىمنى بەزىدە ئۆزۈممۇ…